Cieszę się, że obecny nurt tworzenia gier nastawionych wyłącznie na rozgrywkę sieciową nie przyćmił produkcji gier przeznaczonych tylko dla pojedynczego gracza.

Premiery takich gier jak najnowszy God of War, Marvel’s Spider-Man czy Kingdom Come: Deliverance utwierdzają mnie w przekonaniu, że to tylko taka chwilowa moda, a miłośnicy historii z krwi i kości nie mają się czego obawiać. Call of Cthulhu również jest na to dowodem, ponieważ tytuł ten jest prawdziwą manifestacją ducha Lovecrafta. Od uruchomienia gry do samego końca widać, że twórcy wyjątkowo dobrze poczuli temat.

Call of Cthulhu najlepiej radzi sobie właśnie pod względem fabularnym. Rozgrywka z widokiem pierwszoosobowym mogłaby sugerować, że mamy do czynienia z shooterem albo chociaż z survival horrorem. Jednak większość czasu poświęcimy na czynności czysto detektywistyczne, rozmowy z innymi postaciami i łączenie kropek w celu dotarcia do mniej lub bardziej przerażającej prawdy. Jest mrocznie, a atmosfera gęstnieje z każdym kolejnym rozdziałem.

Nie jesteśmy jednak zmuszeni do zbyt wielu „przerywników”, w których rozgrywka zmienia się z detektywistycznej na akcję. Co prawda w późniejszych rozdziałach wymagana jest walka, skradanie się lub uciekanie przed przeciwnikami i niestety są to raczej momenty frustracji niż ekscytacji czymś nowym. Ale na nasze szczęście te momenty można policzyć na palcach jednej ręki, więc nie ma tragedii.

Największy wpływ na zabawę ma system dialogów, który jest zależny od rozwijanych przez głównego bohatera umiejętności. A te są istotne przy próbach wydobycia kluczowych informacji od napotykanych postaci. Dzięki temu, pomimo że gra jest dość liniowa, to nasze nieprzemyślane działania i dowolność w rozwoju umiejętności pozwalają na uzyskanie, chociaż złudzenia nieliniowości. Natomiast bohater — w zależności od wyborów gracza — może balansować między racjonalnością a szaleństwem.

Gra jest na tyle ładna, by z chęcią brnąć w jej macki, ale jednocześnie na tyle brzydka, że na samym początku — podczas przydługiego prologu — może lekko odpychać. Na szczęście później to horror i mrok przejmują pierwsze skrzypce, więc nie odczuwa się tego aż tak mocno. Z kolei udźwiękowienie, które samo w sobie stoi na naprawdę wysokim poziomie, cierpi na nierówną głośność dialogów, co bywa jednak dość denerwujące.

Call of Cthulhu nie jest najpiękniejszą grą ani najbardziej dopracowaną. Widać jednak gołym okiem, że twórcy znają materiał i naprawdę przyłożyli się do odtworzenia tego specyficznego klimatu i emocji, na których oparte są dzieła H. P. Lovecrafta. Jako miłośnik klimatycznych gier, w których akcja lubi ustępować miejsca gęstej fabule, bawiłem się przy Call of Cthulhu bardzo dobrze.

*Gra do recenzji dostarczona została przez CDP.